door Johan Werbrouck
Het eerste Multimediafestival van het WVFD in Zedelgem ligt alweer een week achter ons. Het kan zeker een geslaagd evenement genoemd worden. Met 9 deelnemende clubs en 40 geprojecteerde audiovisuele montages was er een gevuld en gevarieerd programma. De organisatie door Kiwabi liep gesmeerd, eventjes was er paniek toen de voorraad broodjes wel erg snel opgesoupeerd was, maar geen nood, er werd snel een alternatieve bevoorrading geïmproviseerd. Het vooropgestelde tijdschema kwam nooit in gevaar en ook technisch waren er geen problemen. De projectie was van een hoge kwaliteit dankzij een gehuurde Canon HD projector. De publieke belangstelling viel best mee voor een eerste editie. De meeste toeschouwers waren uiteraard leden en sympathisanten van de deelnemende clubs, maar we ontwaarden toch ook andere geïnteresseerden in de aangename en van alle comfort voorziene projectiezaal van de Groene Meersen.
En hoe zat het nu met de kwaliteit van het vertoonde werk ? Een antwoord op deze vraag hangt een beetje af van de verwachtingen waarmee je naar Zedelgem kwam afgezakt. Wie kwam om mooie beelden te zien, zal voldaan huiswaarts gekeerd zijn. Het algemeen niveau van de fotografische kwaliteit was hoog en de uitschuivers bleven beperkt. Een absoluut hoogtepunt op dit vlak waren de montages This is Wildlife en Zuid-Ethiopië van respectievelijk Jean-Pierre van Couillie en Bertrand Vansteelandt. De fotografie in allebei de montages was 'National Geographic' waardig. Maar, en daar wringt het schoentje, met mooie beelden alleen maak je nog geen top montage. Er is trouwens ook een verschil tussen mooie beelden tout court en fotografie die in functie staat van het totaal concept van de audiovisuele productie.
Het eerste Multimediafestival van het WVFD in Zedelgem ligt alweer een week achter ons. Het kan zeker een geslaagd evenement genoemd worden. Met 9 deelnemende clubs en 40 geprojecteerde audiovisuele montages was er een gevuld en gevarieerd programma. De organisatie door Kiwabi liep gesmeerd, eventjes was er paniek toen de voorraad broodjes wel erg snel opgesoupeerd was, maar geen nood, er werd snel een alternatieve bevoorrading geïmproviseerd. Het vooropgestelde tijdschema kwam nooit in gevaar en ook technisch waren er geen problemen. De projectie was van een hoge kwaliteit dankzij een gehuurde Canon HD projector. De publieke belangstelling viel best mee voor een eerste editie. De meeste toeschouwers waren uiteraard leden en sympathisanten van de deelnemende clubs, maar we ontwaarden toch ook andere geïnteresseerden in de aangename en van alle comfort voorziene projectiezaal van de Groene Meersen.
En hoe zat het nu met de kwaliteit van het vertoonde werk ? Een antwoord op deze vraag hangt een beetje af van de verwachtingen waarmee je naar Zedelgem kwam afgezakt. Wie kwam om mooie beelden te zien, zal voldaan huiswaarts gekeerd zijn. Het algemeen niveau van de fotografische kwaliteit was hoog en de uitschuivers bleven beperkt. Een absoluut hoogtepunt op dit vlak waren de montages This is Wildlife en Zuid-Ethiopië van respectievelijk Jean-Pierre van Couillie en Bertrand Vansteelandt. De fotografie in allebei de montages was 'National Geographic' waardig. Maar, en daar wringt het schoentje, met mooie beelden alleen maak je nog geen top montage. Er is trouwens ook een verschil tussen mooie beelden tout court en fotografie die in functie staat van het totaal concept van de audiovisuele productie.
 This is wildlife - cop. Jean-Pierre van Couillie |  Zuid-Ethiopië - cop. Bertrand Vansteelandt |
Wie kwam om sterk en origineel audiovisueel werk te zien, bleef toch wat op zijn honger. Bij de meeste montages bleef het bij gewoon na elkaar vertonen van mooie beelden in een logische maar voorspelbare volgorde op een aangepast streepje muziek zonder veel tempowisselingen of accenten. In een aantal, meestal reisdocumentaires, kwam er ook gesproken tekst voor, maar die bleef meestal summier en vertelde zelden meer dan wat ook reeds op het beeld te zien was en verschafte dus weinig nieuwe inzichten.
De meeste indruk op mij maakten de montages met een echt origineel thema en uitwerking of montages die er door een sterke productie uitsprongen. Enkele van mijn favorieten wil ik jullie niet onthouden. Een eerste hoogtepunt was Simple Emotion van Eric Barbe, een montage over de geschiedenis van het zakhorloge. De montage was technisch vlekkeloos met een subtiel maar zeer doeltreffend gebruik van video om de fijne mechaniek van zo'n uurwerk te laten zien. De tekst was informatief maar ook niet zonder humor en werd vooral heel goed gebracht door een stem die perfect paste om het oude zakhorloge tot leven te wekken.
De meeste indruk op mij maakten de montages met een echt origineel thema en uitwerking of montages die er door een sterke productie uitsprongen. Enkele van mijn favorieten wil ik jullie niet onthouden. Een eerste hoogtepunt was Simple Emotion van Eric Barbe, een montage over de geschiedenis van het zakhorloge. De montage was technisch vlekkeloos met een subtiel maar zeer doeltreffend gebruik van video om de fijne mechaniek van zo'n uurwerk te laten zien. De tekst was informatief maar ook niet zonder humor en werd vooral heel goed gebracht door een stem die perfect paste om het oude zakhorloge tot leven te wekken.
 Calatrava - cop. Raphael Lagae | Jean-Marie Cloet was vertegenwoordigd met twee producties, en allebei vielen ze positief op door de dynamische montagestijl. Volgespoten bracht graffiti in beeld die met veel gevoel voor ritme op rapmuziek was gemonteerd en ook hier werd video op een slimme manier geïntegreerd. In Lijnen naar Luik was er een hoofdrol weggelegd voor de moderne architectuur van het Luikse station van de hand van meesterbouwer Calatrava. Ook hier zeer veel dynamiek en een verbluffende passage waarin Jean-Marie symmetrische gespiegelde beelden virtuoos over het scherm liet dansen. Raphael Lagae had zijn inspiratie ook gevonden bij Calatrava en ook hij toverde een sterk staaltje ritmisch en perfect gesynchroniseerd montagewerk op het doek. |
Naast al dit ritmisch geweld bevielen mij ook enkele rustige, bespiegelende montages. In Sanseveria liet Nele Cools ons kennismaken met een aantal bewoners waarvan het interieur en vooral de vensterbanken getooid zijn met de zo populaire 'vrouwentongen'. Eenvoudige maar verzorgde beelden in combinatie met een zeer persoonlijke en haast filosofische tekst zorgden voor een moment van rust en bezinning die ik zeer kon smaken.
Ludo Kindt bracht met Ave Mannequin een gedurfde audiovisual die mij fascineerde. Op de muziek van het Ave Maria laat hij in ruim 2 minuten de gezichten van Maria beelden traag en haast onmerkbaar overvloeien in digitaal bewerkte gezichten van hedendaagse actrices en mannequins. Een sterk statement dat als audiovisual voor mij toch wat van zijn waarde inboet als later blijkt dat het een getrouwe reproductie is van het werk van de Luikse kunstenares Sophie Langhor.
Ludo Kindt bracht met Ave Mannequin een gedurfde audiovisual die mij fascineerde. Op de muziek van het Ave Maria laat hij in ruim 2 minuten de gezichten van Maria beelden traag en haast onmerkbaar overvloeien in digitaal bewerkte gezichten van hedendaagse actrices en mannequins. Een sterk statement dat als audiovisual voor mij toch wat van zijn waarde inboet als later blijkt dat het een getrouwe reproductie is van het werk van de Luikse kunstenares Sophie Langhor.
 Sanseveria - cop. Nele Cools |  Ave Mannequin - cop. Sophie Langhor |
Misschien minder geslaagd als volwaardige audiovisual maar mij toch imponerend door de sterke fotografie waren Harpa IJsland en USA Bodie, twee montages van Patrick Pottier. Mits een andere klankband, een wat pittiger montage en in het geval van Bodie wat beeldbewerking die de inherente dramatiek van de beelden beter tot zijn recht laat komen, hebben beide montages veel potentieel.
Ook Mario Vanpoucke liet mijn hart sneller slaan met zijn expressieve zwart-wit beelden van de betoging Hart boven Hard. Zoals hij me achteraf vertelde was het nooit zijn bedoeling om een audiovisual te maken, vandaar ook de zwart-witte randen rond al zijn foto's en de afwisseling tussen het horizontale en verticale beeldformaat. Achteraf werd er in clubverband toch een montage van gemaakt en ondanks een sterke klankband kon het geheel mij als audiovisuele reeks niet echt overtuigen. Daarvoor stonden de beelden toch teveel op zich zelf.
Kiwabi Multimedia Zedelgem had ook een driekoppige jury afgevaardigd die summiere en voorzichtige commentaar gaf op het vertoonde werk. Als slot van deze bespiegelingen wil ik jullie hun commentaar op onze montages niet onthouden.
llusies van bewegend beeld, de hommage aan de Belgische dweil van Geert Decancq vond de jury apart, experimenteel en verrassend met knappe fotografie en goede derde beelden. Over Requiem van Freddy Adam, een sfeerbeeld van de stedelijke begraafplaats van Brugge, waren de drie juryleden het eens dat het een serene, sfeervolle montage was met rustige en lange overvloeiers, passend bij het thema.
Over de impressie van het zomers fotofestival in het Bretoense La Gacilly van Dirk Vancoillie was de jury eerder karig met commentaar. Alle drie vonden ze de muziekkeuze prima en de fotografie was ook dik in orde , één jurylid meende een dip te zien in de overvloeicurves.
Ook Mario Vanpoucke liet mijn hart sneller slaan met zijn expressieve zwart-wit beelden van de betoging Hart boven Hard. Zoals hij me achteraf vertelde was het nooit zijn bedoeling om een audiovisual te maken, vandaar ook de zwart-witte randen rond al zijn foto's en de afwisseling tussen het horizontale en verticale beeldformaat. Achteraf werd er in clubverband toch een montage van gemaakt en ondanks een sterke klankband kon het geheel mij als audiovisuele reeks niet echt overtuigen. Daarvoor stonden de beelden toch teveel op zich zelf.
Kiwabi Multimedia Zedelgem had ook een driekoppige jury afgevaardigd die summiere en voorzichtige commentaar gaf op het vertoonde werk. Als slot van deze bespiegelingen wil ik jullie hun commentaar op onze montages niet onthouden.
llusies van bewegend beeld, de hommage aan de Belgische dweil van Geert Decancq vond de jury apart, experimenteel en verrassend met knappe fotografie en goede derde beelden. Over Requiem van Freddy Adam, een sfeerbeeld van de stedelijke begraafplaats van Brugge, waren de drie juryleden het eens dat het een serene, sfeervolle montage was met rustige en lange overvloeiers, passend bij het thema.
Over de impressie van het zomers fotofestival in het Bretoense La Gacilly van Dirk Vancoillie was de jury eerder karig met commentaar. Alle drie vonden ze de muziekkeuze prima en de fotografie was ook dik in orde , één jurylid meende een dip te zien in de overvloeicurves.
 Illusies van bewegend beeld - cop. Geert Decancq |  Als stenen konden vertellen - cop. Eric Kellens |
Zeer lovende woorden waren er voor de documentaire Als stenen konden vertellen waarin Eric Kellens het verhaal van zijn grootvader vertelt tegen de achtergrond van de textielindustrie in Wetteren : 'Een schitterend en uniek familieverhaal, vlotte montage op een boeiende wijze gebracht met prima fotografie, schitterend gemonteerd met knappe overgangen en een sterke tekst. Een document voor de toekomst om gezond jaloers op te zijn.'
Mijn eigen montage A Strange Place… A Secret Ritual riep blijkbaar gemengde gevoelens op. De commentaren liepen uiteen van 'professioneel werk' en 'technische briljante montage' tot 'het blijft een vreemde wereld voor mij'.
Danny Willems, voorzitter van het WVFD, liet als slot van de dag optekenen dat het de bedoeling is van het Verbond om dit provinciaal multimediafestival voortaan om de twee jaar te organiseren.
Mooie intenties waarover iedereen alleen maar verheugd kan zijn.
Mijn eigen montage A Strange Place… A Secret Ritual riep blijkbaar gemengde gevoelens op. De commentaren liepen uiteen van 'professioneel werk' en 'technische briljante montage' tot 'het blijft een vreemde wereld voor mij'.
Danny Willems, voorzitter van het WVFD, liet als slot van de dag optekenen dat het de bedoeling is van het Verbond om dit provinciaal multimediafestival voortaan om de twee jaar te organiseren.
Mooie intenties waarover iedereen alleen maar verheugd kan zijn.
