HANDENDe foto’s van de handen van mijn ouders heb ik anders leren bekijken door een bevriend kunstenaar, Johnny Werkbrouck: “Zijn wit marmeren gebeeldhouwde handen zijn een beeldtaal van intensiteit van uitgebeelde emoties” schrijft een kunstcriticus over zijn werk.
Die zelfde suggestie van zoeken, tasten, grijpen en toch moeten loslaten heb ik bemerkt in de handen van mijn ouders. In 2007 toosten ze nog op een verjaardag, maar toch bemerkte ik al die berusting, dat bang afwachten, het elkaar steunen en vasthouden in de liefde. Twee jaar later zochten twee zieke handen elkaar in een onzichtbaar trillen van een diep weggeborgen droefenis, een stil verdriet, een onmogelijk afscheid… |
|
